Na ostrzu książki

Życie na drzwiach lodówki: powieść w notatkach – Alice Kuipers

21 marca 2019

Życie na drzwiach lodówki: powieść w notatkach – Alice Kuipers
Przełożyła Anna Bernarczyk
Wydawnictwo Rebis , 2008 , 232 stron
Literatura angielska

Trafiłam do kuchni mieszkania przeznaczonego na sprzedaż. Była prawie pusta. Stał w niej tylko stół i lodówka, cała oklejona karteczkami. Mimo, że czułam się niezręcznie naruszając tajemnicę czyjejś korespondencji, nie mogłam się oderwać od tych króciutkich notatek zostawionych przez poprzednie lokatorki. Wyłaniająca się historia, jaka zaczęła się opowiadać z tych pozostawionych bezładnie zdań, była na tyle początkowo ciekawa, a potem bardzo wzruszająca, że opory moralne słabły w miarę upływu czasu.
Zapracowana mama-lekarka i jej piętnastoletnia córka Claire tak bardzo zajęte każda swoim życiem, dla jednych po prostu życiem, a dla innych aż życiem, z braku czasu dla siebie, dla wspólnego bycia ze sobą, dla poprzyjaźniania się, wykorzystywały te formę komunikacji początkowo do koniecznych informacji organizujących ich dni: zakupy, porządki, miejsca pobytu, powroty do domu. Tak było do momentu, gdy mama zachorowała. Mimo, że czasu pojawiło się więcej na bycie ze sobą, karteczki nie zniknęły z drzwi lodówki. Okazały się niezastąpione przy zadawaniu trudnych pytań, bo jak napisała Claire: Czasami łatwiej zadawać ci pytanie na piśmie, na przykład o to, jak się dzisiaj czujesz albo co powiedział lekarz itp. Łatwiej napisać do córki niż popatrzeć jej w oczy i powiedzieć, że życie nie jest takie wspaniałe, jak powinno, że nie znajduje sił, żeby powiedzieć ci wprost, co mówi lekarz. Łatwiej napisać Przepraszam, mamo. Naprawdę nie chciałam wczoraj na ciebie nakrzyczeć., niż opowiedzieć o swoich emocjach w sytuacji, gdy lęk i bezsilność z nieuzasadnioną dumą trzyma za gardło i nie pozwala przejść ani jednemu słowu. Łatwiej też wyrzucić z serca uczucia w ostatnim liście zostawionym na kuchennym stole z nadzieją, że mama będzie mogła przeczytać: żebyś wiedziała(…) że cię kocham i za tobą tęsknię. Proszę nie martw się o mnie. Twoja córka. Claire.
Ze ściśniętym gardłem i ciężkim sercem zostawiłam wszystko tak jak zastałam, mając nadzieję, że nowy właściciel mieszkania postanowi pozbierać te ulotne okruchy ludzkiego życia, poukładać i wydać w formie książki, bo bardzo bym chciała, żeby tę historię przeczytało jak najwięcej mam i córek.