Na ostrzu książki

Zupa z granatów – Marsha Mehran

21 marca 2019

Zupa z granatów – Marsha Mehran
Przełożyła Jolanta Kozak
Seria z Miotłą
Wydawnictwo W.A.B. , 2008 , 294 strony
Literatura amerykańska

   Talent malarski to dar, który posiadają wybrani. Dzięki nim nie muszę malować sama sobie obrazów, żeby karmić się ich pięknem czy delektować światłocieniem. Niestety, ze sztuką kulinarną jest inaczej, a skutki tworzenia przez dyletantów czegoś do zjedzenia prowadzą do katastrofy. Jestem jednym z nich.
   Takiemu amatorowi jak ja dać do ręki Zupę z granatów to wyposażyć dziecko w granat bojowy. Było nerwowo i niebezpiecznie, bo Polak jak głodny to zły. W kuchni pobojowisko. Droga tapczan-szafki kuchenne-lodówka oznaczona jak ścieżka wojenna resztkami jedzenia, noszonego w pośpiechu podczas kolejnego kursu z talerzykiem, a czasami i bez, bo w zębach i w garści. A kursów było jak na pętli tramwajowej w godzinach szczytu.
   Zaczęło się od tego, że byłam głodna, a książka była głównie o jedzeniu. Przepis gonił przepis, a jeden apetyczniejszy, ciekawszy i bardziej egzotyczny od drugiego, które wyczarowywały trzy siostry, uciekinierki z Iranu w swojej Cafe Babilon. Najgorsze było to, że nie mogłam pozachwycać się fizycznie ich różnorodnym zapachem, subtelnością smaków i kontrastem barw. Mogłam sobie tylko popatrzeć jak Pascal gotuje, a potem te cudeńka zjada z gośćmi. O nie! Niedoczekanie wasze! Postanowiłam sama sobie ugotować. No choćby taką zupę z czerwonej soczewicy. Żaden problem! No może poza tym, że nie miałam ziaren czarnuszki, o soczewicy i to czerwonej, już nie wspominając. Podobno niezbywalnego i podstawowego składnika. Bez niego ani rusz. Nie szkodzi, bo wśród składników wypatrzyłam głodnymi oczami rosół z kury. Aaaaa to miałam. Z proszku sobie zrobiłam. Może to nawet koło zupy z soczewicy nie leżało, ale zupą było i to błyskawiczną i też smaczną. No, ale po tym wodospadzie zaczęło mi chlupotać w żołądku. Pomyślałam, że przydałoby się wrzucić coś treściwego do tego jeziorka. Dolme – gołąbki, które zaserwowały siostry były jak znalazł. Tylko skąd ja miałam wziąć do ich przyrządzenia jagnięcinę?! Nieważne, w lodówce znalazłam mięso i to gotowe do zjedzenia, bo w postaci kabanosa. Wtrząchnęłam, żeby przestało chlupotać. Wprawdzie przestało, ale zachciało się słodkiego, bo na kolejnej stronie siostry pokazywały sposób przyrządzania słodkich gusz-e fil – słoniowych uszu czy bakławy. Cokolwiek miałoby to znaczyć, chciałam tego. Natychmiast! No tak, ale wody różanej to ja nie znalazłam w mojej polskiej kuchni. Znalazłam za to czekoladę z orzechami. Też słodkie, a orzechy jak najbardziej egzotyczne. Ledwo zjadłam, a już pić mi się zachciało, bo siostry podsuwały mi kolejny przepis na dugh – napój jogurtowy. Tylko skąd ja wezmę świeżej mięty? Taaak, chciałam kupić w doniczce, ale koleżanka spojrzała z ukosa, że co ja tam będę kupować, skoro ona przyniesie mi ze swojego ogródka za darmo. Przynosi do dziś. Ożeż ty… resztę myśli zmełłam w ustach. Na szczęście w lodówce stał kuzyn jogurtu – kefir. Popijając go, z uśmiechem Kota z Cheshire na twarzy, dokończyłam powieść.
   No, same korzyści z tej książki. Jadłam bardzo orientalne potrawy (nie ma to jak siła wyobraźni i trochę inwencji), zrobiłam inwentaryzację w kuchni i wyjadłam resztki z lodówki (hurra!! można iść na zakupy).
No, może prawie same korzyści. Bo jak sobie wyobraziłam, co ja do tego szklanego naczynia Marioli Bojarskiej z programu Agentka do zadań specjalnych dla łakomych dziewczynek wrzuciłam, to zrobiło mi się bardzo bardzo niedobrze i musiałam pić bardzo bardzo tradycyjny napar z mięty, z bardzo bardzo polskiego Herbapolu.
   Zawsze powtarzałam, powtarzam i będę powtarzać, że ja tylko pięknie jem i czytam, a smacznie gotują kucharze i pasjonaci gotowania. Tacy jak zemfiroczka. Przeczytała książkę i ugotowała zupę z granatów.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Powieść społeczno-obyczajowa

Tagi: książki w 2009