Na ostrzu książki

Więzień Labiryntu – James Dashner

21 marca 2019

Więzień Labiryntu – James Dashner
Przełożył Łukasz Dunajski
Wydawnictwo Papierowy Księżyc , 2011 , 421 stron
Trylogia Więzień Labiryntu ; Tom 1
Literatura amerykańska

To nie jest tylko opowieść o Labiryncie. Cała ta książka to labirynt, na okładce której wydawca powinien umieścić nie motto przewodnie dla uwięzionych w nim chłopców, ale ostrzeżenie dla czytelnika – Przeczytaj do końca albo cierp z braku zaspokojonej ciekawości. To właśnie ona wraz ze swoją siostrą adrenaliną nie pozwalała mi na oderwanie się od tej zagadki. Nie odłożyłam tej książki dopóki nie pochłonęłam ostatniej kropki na końcu ostatniego zdania. O konsekwencjach zlekceważenia innych obowiązków nie wspomnę, poza tym, że warta była takiego ryzyka! Co przeczytałam to moje i nikt mi tej przygody emocjonalnej oraz rozrywki umysłowej już nie odbierze.
Bo to była jedna wielka zagadka. Rebus do rozszyfrowania. Układanka i puzzle w jednym. Test do przejścia z ambicją osiągnięcia najwyższej punktacji nagradzaną możliwością dalszego życia. Na dodatek wymagający nie tylko wysokiej inteligencji i kreatywności w poszukiwaniu wyjścia ze Strefy, w której mieszkało kilkudziesięciu nastolatków w wieku od lat dziesięciu do siedemnastu, ale i kondycji fizycznej oraz wytrzymałości psychicznej. Jakość jedności ciała, ducha i umysłu stanowiła o powodzeniu stojącego przed nimi zadania. Ta mieszanka cech czyniła z nich chłopców wyjątkowych, potencjalnie zdolnych znaleźć wyjście z tego miejsca-pułapki, w której się znaleźli.
Nagle!
Któregoś dnia budzili się w windzie wynoszącej ich na powierzchnię centrum Labiryntu w sam środek zhierarchizowanego, chłopięcego społeczeństwa. Pozbawieni całkowicie pamięci i wspomnień znali tylko swoje imię.
Nic więcej. Zupełnie NIC!
Próbowali więc żyć w miejscu wielkości siedmiu boisk piłkarskich otoczonym Labiryntem, do którego wyprawa często kończyła się śmiercią śmiałków i kolejnym grobem na Grzebalisku. Nie brakowało jednak odważnych, którzy pomimo tego nadal sprawdzali i szukali drogi wyjścia w mrocznej otchłani korytarzy lub poza nimi. Ten ustalony przez stałe poszukiwania tryb życia, trwający od dwóch lat, zmienił się wraz z przybyciem głównego bohatera, szesnastoletniego Thomasa, a kilka dni później jedynej dziewczyny z tajemniczą wiadomością w zaciśniętej pięści.
Potrzeba wydostania się z Labiryntu przybrała na sile.
Opowieść o uwięzionych nastolatkach trzymała mnie w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, którego natężenie rosło wraz z każdą przewracaną kartką. Początkowo wywołane ciekawością miejsca akcji, tajemniczą, wymazaną z umysłów, przeszłością ich bohaterów oraz przyczyn stworzenia tego odizolowanego mikroświata, by z czasem zastąpiło ją podekscytowanie towarzyszące poszukiwaniom wyjścia i stałemu zagrożeniu zdrowia, a nawet życia. Myślałam tak samo intensywnie jak chłopcy. Zwijałam się z bezsilnej niemożności podsunięcia im swoich pomysłów (a miałam ich sporo!), cieszyłam się, kiedy tok rozumowania nam się pokrywał, wpadałam w zniechęcenie, kiedy rozwiązanie okazywało się ślepą uliczka, by zaraz niecierpliwie szukać nowego pomysłu. To mnie pierwszej udało się rozgryźć tajemnicze słowo umieszczone na żukolcach, ale to nie ja odkryłam przyczynę i mechanizm przesuwającego się codzienne Labiryntu. Do tego potrzeba było pozbyć się (co z przykrością musiałam sobie uświadomić) uprzedzeń i standardowego myślenia, do czego zdolny był tylko nastoletni umysł.
W międzyczasie, w trakcie zmieniającej się nieustannie fabuły, nasuwały mi się skojarzenia z filmem Cube, potem z dziewczęcym odpowiednikiem tej powieści dystopijnej, Lasem Zębów i Rąk, z grą komputerową, w której labiryncie potwór pożera zbłąkanych, by na końcu mieć czysto laboratoryjne skojarzenia z eksperymentami na szczurach. I każde z tych skojarzeń niosło ze sobą towarzyszące im emocje, które odnajdowałam w Labiryncie.
To jedna z tych powieści skierowanych przede wszystkim do chłopców (chociaż nie tylko, czego ja jestem dowodem), która dostarcza nie tylko rozrywki umysłowej, nie tylko pozwala na utożsamienie się z bohaterem równolatkiem, nie tylko wskazuje podstawy sukcesu tkwiące w charakterze jednostki, ale także podkreśla ogromną rolę przyjaźni i współpracy z innymi chłopcami, bez których sukces nie jest możliwy, a jedna osoba nie dokona tego, co jest osiągalne w zespole zbudowanym na zaufaniu i współdziałaniu.
Na okładce książki przeczytałam, że tom drugi Próba Ognia ukaże się w marcu 2012 roku.
Zaczęłam już odliczanie.

 Zwiastun robi wrażenie! A to tylko niewielka cząstka zapowiedzi tego, przez co przeszłam wewnątrz tej książki-labiryntu.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Dla młodzieży

Tagi: książki w 2012