Na ostrzu książki

Przędza – Gennifer Albin

21 marca 2019

Przędza – Gennifer Albin
Przełożył Łukasz Małecki
Wydawnictwo Literackie , 2013 , 392 strony
Cykl Świat Tkaczy , tom 1
Literatura amerykańska

Arras to wyjątkowe miejsce!
To świat utkany z migotliwych nitek życia. Tak pięknych, prześwietlonych jasnym światłem i mieniących się kolorami tęczy, że granice ich zjawiskowości wyznaczała tylko moja wyobraźnia. Wydawca, aby ułatwić mi tę wizualizację i oddać przynajmniej wrażenie namacalności niezwykłej materii, otulił w nią okładkę.

Rozszczepione światło na jej powierzchni pozwalało mi na oglądanie przynajmniej jej namiastki, która przypominała mi, za każdym razem, kiedy brałam ją do ręki, że mam do czynienia z darem dostrzegania tego zjawiska.

Bo tak naprawdę niezwykłą i niewidzialną formę istnienia tkaniny mogły oglądać tylko Kądzielniczki. Kobiety również z umiejętnością tkania jej, które w wieku 16 lat werbowano do Zakonu Kądzielniczek przez Gildię. Potężną organizację sprawującą nad Arrasem władzę absolutną i totalitarną. To ona dyktowała, co ma być utkane, a co usunięte z tkaniny życia. Dla zwykłych obywateli, zdolnych widzieć tylko szarą rzeczywistość, oznaczało to dyktat tego, co mają jeść, gdzie pracować, ile mieć dzieci, a nawet kiedy umrzeć. Oficjalnie bez Gildii zagrożone byłoby bezpieczeństwo utrzymania fizycznej jakości splotów świata, która zapewniała w ten sposób dobrobyt jego mieszkańcom.
Nieoficjalnie – uśmiercała, kogo chciała.
Niewielu było mieszkańców świadomych zniewolenia. Do nich należeli między innymi rodzice głównej bohaterki, Adelice. Nastolatki posiadającej wyjątkowy dar. Większy od przeciętnej Kądzielniczki. Dar wymagający tak wielkiego poświecenia, że musiała ukrywać go w nadziei uniknięcia powołania do Zakonu Kądzielniczek.
Nie udało jej się.
Tym właśnie momentem, tą rozdzierającą i krwawą sceną poboru szesnastolatki do służby, rozpoczyna się akcja powieści. Trafiając do specjalnego ośrodka, otrzymuje mnóstwo przywilejów niedostępnych innym w zamian za wolność i czystość cielesną.
Gildia nawet nie przypuszczała, że powołując Adelice, sprowadziła na siebie same kłopoty.
Jest w tej opowieści wszystko to, co lubią przede wszystkim nastolatki – romantyzm czyli wielka, trudna i zakazana miłość bez przyszłości, walka o własną niezależność i prawo do decydowania o sobie. Są też tajemnice ukrywane przez innych i wielka niewiadoma losów jej rodziny i jej samej. Jest dobro i jest zło reprezentowane przez pozytywnych i negatywnych bohaterów. Jest też atmosfera gęsta od intryg. Ale to, co wyróżnia tę powieść od innych, to obraz świata, w którym rozgrywa się akcja. Poznawanie jego funkcjonowania, zasad działania i sekretów ludzi rządzących nim, jest tym czynnikiem, który zaciekawia innością i buduje napięcie do końca. Jednak zakończenie wcale nie wygasza go.
Wręcz przeciwnie.
Niczego nie wyjaśnia. Kończy jeden etap w życiu bohaterki i jej przyjaciół tylko po to, by otworzyć nowy, jeszcze bardziej ciekawy i kuszący nieznanym do odkrycia.
Ale o tym już w drugiej części cyklu.