Na ostrzu książki

Pandemonium – Lauren Oliver

21 marca 2019

Pandemonium – Lauren Oliver
Przełożyła Monika Bukowska
Wydawnictwo Otwarte , 2012 , 373 stron
Seria Moon Drive ; Trylogia Delirium , tom 2
Literatura amerykańska

Pierwsza część trylogii Delirium pozostawiła mnie w wielkim zaskoczeniu, niepewności i rozdarciu. Lena, główna bohaterka, miała jeszcze gorzej, bo to ona została nagle sama w Głuszy, nieświadomie zostawiając Aleksa po drugiej stronie drutów. Zanim ruszyła w głąb nieznanego, zdołała jeszcze zobaczyć, jak Alex znika jej z oczu pod natłokiem otaczających go ciemnych postaci, ścigających ich strażników. Była przekonana, że chłopak poświęcił się dla jej wolności, skazując się świadomie na śmierć.
Dziewczyna została całkowicie sama w zupełnie nieznanej jej rzeczywistości.
Jednak przystosowywanie się Leny do nowych warunków życia na wolności, bardzo trudnych, ryzykownych i całkowicie odmiennych od wygodnej egzystencji pod „opieką” Konsorcjum, nie było jedynym nurtem opowieści drugiej części trylogii. Autorka przełamywała go równolegle opowiadaną historią z teraźniejszości Leny wysłanej do Nowego Jorku, jako członka ruchu oporu obserwującego organizację rządową, przypatrującego się jej aktywistom i wtapiającego się w jej strukturę.
Te dwie opowieści z przeszłości i teraźniejszości opowiadane naprzemiennie i poprzedzane odpowiednio tytułami Wtedy i Teraz, były przemyślanym sposobem na urozmaicenie nie tylko fabuły, ale przede wszystkim na uniknięcie powielenia schematu rozwijającej się miłości między główną bohaterką a nową postacią powieści z obozu wroga, Julianem. Tym razem to Lena była tą „zarażającą” i pokazującą świat uczuć chłopakowi przed leczniczym zabiegiem. Retrospekcje Leny przypominające podobne, analogiczne sytuacje przeżyte z Aleksem, potęgowały jej stan rozdwojenia między dawnym uczuciem a nowym, wprowadzając atmosferę napięcia i walki samej z sobą. Jednak wątek adaptacyjny w Głuszy i romansowy nie były jedynymi w tej części trylogii. Autorka wplotła je w dynamicznie rozwijające się akcje obu czasów pełne zakulisowej gry politycznej, z której każda była ciekawa i każda zawsze kończyła się w najciekawszym momencie, przenosząc mnie nagle w wir wydarzeń równoległych, by powrócić do nich ponownie, podejmując porzucony gwałtownie wątek. Pozwoliło mi to na ujrzenie całościowego obrazu rzeczywistości bohaterów powieści zarówno walczących o przeżycie w Głuszy, jak i na terenach rządowych. Na obiektywne przyjrzenie się prowadzeniu polityki własnych interesów przez obie strony – walczącej o wolność i utrzymującej władzę przy pomocy ideologii łączącej medycynę z religią pod hasłem – Tylko wyleczeni idą do nieba. Lena miała okazję przekonać się, że Odmieńcy nie byli jedyną dyskryminowaną grupą żyjącą na marginesie społeczeństwa i nie wszyscy odrzuceni byli sprzymierzeńcami w walce o jej ideały. Świat polityki, który zaczął rządzić jej życiem, wprowadził totalny zamęt w jej umyśle i poglądach, stawiając ją przed najważniejszym egzaminem życia – z człowieczeństwa.
I kiedy wszystko wydawało się już proste, kiedy Lena poukładała sobie nowe życie, grzebiąc koszmarną przeszłość wraz z osobiście pochowanymi zwłokami przyjaciół, kiedy zdobyła odrobinę poczucia bezpieczeństwa, autorka ostatnią sceną bezlitośnie zburzyła moje dobre samopoczucie, zostawiając mnie tradycyjnie już w ogromnym zaskoczeniu i konsternacji z pytaniem cisnącym się na usta – I co teraz?!
Wiem tylko, że w następnej części nie będzie łatwo, a wybory przed jakimi postawi autorka Lenę i mnie w trzeciej części trylogii, będą piekielnie trudne i pełne emocji. Mimo to, a może właśnie dlatego, czekam na nie z ogromną niecierpliwością.