Na ostrzu książki

Musimy coś zmienić – Sandy Hall

21 marca 2019

Musimy coś zmienić – Sandy Hall
Przełożyła Małgorzata Rymsza
Wydawnictwo Pascal , 2015 , 394 strony
Literatura amerykańska

Był sobie Gabe i była sobie Lea.
Żyli osobno, nic ich nie łączyło, a mimo to, w oczach ich obserwatorów, byli stworzeni dla siebie. Oboje studiowali w college’u. Poznali się, a właściwie zobaczyli, na wspólnych zajęciach z kreatywnego pisania. Nie byli narratorami swojej historii, a mimo to wiedziałam o nich wszystko!
Gabe właśnie wrócił do nauki po dłuższej przerwie, ukrywając powód nieobecności. Pełnił funkcję doradcy studenckiego. Bardzo podobała mu się Lea. Nieśmiałość i małomówność przeszkadzały mu w nawiązywaniu bliższej znajomości dziewczyną.
Lea zaczynała naukę jako studentka pierwszego roku. Była sympatyczną i lubianą przez innych przyjaciółką i koleżanką. Podobał się jej Gabe. Nieśmiałość i małomówność przeszkadzały jej w nawiązywaniu bliższej znajomości z chłopcem.
Ich historią miłosną, a właściwie wszystkim tym, co kryło się „między ustami a brzegiem pucharu”, trwającą od września do maja, interesowali się wszyscy ich znajomi, nieznajomi, a nawet wiewiórka i ławka. Przełamywanie nieśmiałości, demaskowanie nieprawdziwych opinii i fałszywych wniosków bardzo komplikowało i opóźniało ich zbliżanie się do siebie, ale to właśnie najbardziej ekscytowało czternastu obserwatorów bardzo wolno zacieśniającej się znajomości. Nie wszyscy byli im przychylni. Każdy opisywał parę i ich perypetie z własnej, osobistej, a przez to odmiennej perspektywy. Dla homoseksualnego Danny’ego, przyjaciela Lei, Gabe był homoseksualistą, zniechęcając ją tym samym do niego. Dla Maxine, siedemdziesięcioletniej kelnerki w studenckiej stołówce, obserwowana para była słodziakami, która koniecznie powinna być razem. Dla Ingi, wykładowczyni kreatywnego pisania, idealnymi osobami do zeswatania. Dla Charlotty, baristki w Starbucksie, chłopak był ćpunem z przypadkową lalą. Dla Boba, kierowcy autobusu, kolejną ciekawą historią opowiadaną po pracy swojej żonie. Dla Victora, studenta kursu kreatywnego pisania, irytującą Wielką Stopą i Żyrafą uporczywie zajmującymi krzesła obok niego. A dla wiewiórki niewyczerpanym źródłem orzeszków.
Każdy widział ich inaczej!
Ale każdy chciał jednego, dla ich lub swojego świętego spokoju, aby zostali w końcu parą. Niektórzy, w mniej lub bardziej dyskretny sposób, próbowali im to ułatwić. Z różnym skutkiem, ale z jednym efektem, który autorka podsumowała w ten sposób – I powstał nieskomplikowany romans opowiedziany przez kilka postaci. Napisała go trochę na życzenie znajomych nastolatków. Zajęło jej to sześć dni, a zadanie ułatwiła jej konstrukcja opowieści – opisywanie zdarzeń z różnych perspektyw. Dodając – Nie musiałam się borykać z żadnymi problemami. Akcja po prostu się toczyła, a ja w każdej chwili mogłam zdecydować: „Następny!”. Nigdy tym „następnym” nie została Lea lub Gabe. Wszystko, co o nich wiedziałam, wyłuskiwałam z naprzemiennych wypowiedzi czternastu narracji.
Próbowałam znaleźć w tej historii, dla mnie trochę naiwnej, prostej, ale na swój sposób słodkiej, dobre strony. Na pewno opowiadana historia przykuwa uwagę zaciekawieniem i chęcią uzyskania odpowiedzi na nurtujące pytanie – jak to się wszystko skończy? I to byłoby wszystko dla przypadkowego czytelnika szukającego rozrywki. Dla mnie ciekawym doświadczeniem było wcielenie się w rolę piętnastego obserwatora i napisanie narracji z mojego punktu widzenia. Jednak najwięcej możliwości książka odkrywa przed uczestnikami zajęć z biblioterapii „leczącymi” nieśmiałość. Jest świetnym materiałem terapeutycznym i tutaj opowieść może zdziałać cuda! Do tego celu mogą posłużyć gotowe pytania do dyskusji w grupie lub rozważań indywidualnych, umieszczone na końcu opowieści.
Musimy coś zmienić to dobre hasło, inspirująca zachęta, początek nowego i tytuł książki, która może pomóc nieśmiałym nastolatkom.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Dla młodzieży

Tagi: literatura amerykańska