Na ostrzu książki

Gone – zniknęli: Faza druga: głód – Michael Grant

21 marca 2019

Gone – zniknęli: Faza druga: głód – Michael Grant
Przełożył Jacek Drewnowski
Wydawnictwo Jaguar , 2010 , 544 strony
Cykl Gone ; Tom 2
Literatura amerykańska

Ekstremalne Terytorium Alei Promieniotwórczej. W skrócie ETAP – świat bez dorosłych, a według niektórych i bez Boga, w którym skończyła się jedność z części pierwszej, a zaczął się czas podziałów w części drugiej. Na ludzi Sama stojących po stronie dobra większości dzieci i Caine’a stojących po stronie elity wybranych. Na tych, którzy poczuli się dorośli i odpowiedzialni w próbie zapanowania nad powstałym chaosem i na tych, którzy pozostali dziećmi obarczającymi starszych swoimi problemami i roszczeniami. Na tych normalnych, zakładających Ekipę Ludzi i tych zmutowanych nazywanych pogardliwie trollami, odmieńcami lub mupami. Na tych, którzy próbowali się dostosować do zaistniałych warunków i tych, którzy sobie z nimi nie poradzili, uciekając w świat alkoholu, narkotyków i przemocy. Na tych realizujących własne cele, dyktowane egoistycznymi potrzebami i altruistów dążących do realizacji celów z myślą o całej dziecięcej społeczności.
A w samym środku tych ścierających się grup i jednostek – Sam, mający pod opieką 331 dzieci, a przeciwko sobie agresywną grupę Caine’a. Trudny czas dla piętnastolatka, w którym niektórzy zyskali całkiem nową osobowość. Jedni zmieniali się na lepsze, a drudzy na gorsze. Czas, w którym dawno skończyły się chipsy, ciastka i cukierki, a pojawiło mięso kotów i trawa, a swąd palonego ludzkiego ciała powodował napływanie śliny do buzi. Dziecięcy tłum był głodny, pełen desperacji i bardzo niecierpliwy, ale nie jedyny w ETAP-ie. Kryjąca się w starej sztolni Ciemność była dużo bardziej głodna i niecierpliwa, a przy tym bezwzględna w wykorzystywaniu zwierząt i ludzi do nakarmienia jej.
A wszystko to ukazane w szybko po sobie następujących wydarzeniach, często prowadzonych wielotorowo, wielowątkowo, z niespodziewanymi i nieprzewidywalnymi w skutkach zwrotami akcji podejmowanych przez bohaterów. Tempo przybierające na sile, w miarę zbliżania się do końca powieści, potęgowało odliczanie czasu do zera, rozpoczynające każdy rozdział ze stale nasuwającym się pytaniem: Czym będzie ta „godzina zero”? Ku czemu zdąża uciekający czas? Co się ma wydarzyć na końcu powieści?
I w ogóle do czego zdolny jest autor w następnych częściach serii? Czy przekroczy granicę zachowań ekstremalnych? Co podsunie mu wyobraźnia, która zdawałoby się nie ma granic? Co przyniesie „Faza trzecia – kłamstwa”, planowana na jesień?

Wcześniej pisałam o Fazie pierwszej: niepokój.