Na ostrzu książki

Chłopiec z latawcem – Khaled Hosseini

21 marca 2019

Chłopiec z latawcem – Khaled Hosseini
Przełożył Jan Rybicki
Wydawnictwo Amber , 2008 , 269 stron
Literatura amerykańska

   Zanim odważyłam się ująć w słowa moje rozchwiane myśli po przeczytaniu tej książki, musiałam najpierw uciszyć emocje, ukołysać je, zdystansować się, pozwolić obejrzanym obrazom wpasować się w mój bezpieczny świat.
Poznając historię dwóch chłopców Amira i Hassana, których dzieliło wszystko oprócz przyjaźni, w której nie mówimy do siebie ani słowa, nie dlatego, że nie mamy nic do powiedzenia, ale dlatego, że nie musimy nic mówić – bo tak właśnie bywa miedzy dwojgiem ludzi, którzy są dla siebie nawzajem pierwszym wspomnieniem, których wykarmiła ta sama pierś, wiedziałam, że trafiłam na jedną z tych powieści, których najbardziej się obawiam: o dzieciach nie dla dzieci.
   O dzieciach cierpiących z powodu odrzucenia ich przez najbliższych, nie potrafiących uporać się z własnymi demonami z przeszłości.
   O dzieciach szukających nieporadnie rozwiązań bardzo trudnych sytuacji nawet dla dorosłych, na własny, dziecięcy, niedojrzały sposób, przynoszący więcej krzywdy sobie i innym niż ukojenia.
   O dzieciach próbujących zrozumieć nielogiczność zachowań dorosłych i absurdalność wydarzeń przez nich wywołanych.
   O dzieciach krzywdzonych przez rówieśników, bo wychowywanych na dyktatorów i psychopatów o dewiacyjnych skłonnościach.
   I wreszcie o dziecięcej bezsilności i poddawaniu się rzeczywistości poprzez ucieczkę w chorobę czy samobójstwo.
   Ta trudna emocjonalnie opowieść o dzieciach w okresie przemian ustrojowych w Afganistanie, a potem w czasie trwającej tam wojny, jest przede wszystkim skierowana do mnie, osoby dorosłej. Oszczędna w opisywaniu emocji, ale operująca zdarzeniami, uwiarygodnianymi codziennymi relacjami w programach informacyjnych, w taki sposób, że skutecznie poszarpała, zamarłymi w głośnym milczeniu dziecięcymi oczami, moje sumienie i zburzyła granicę bezpieczeństwa mojego świata do tego stopnia, że w minucie ciszy w hołdzie poległym w rocznicę wybuchu II wojny światowej nie pomyślałam, że to już przeszłość, że to nie wróci, że żyję na szczęście w świecie pokoju, że jestem bezpieczna.
   Nie.
   Pomyślałam, że ta powieść nie ma końca, że ona nadal się dzieje, że dzieci nadal umierają w Afganistanie, Czeczenii, Palestynie, Izraelu i że to również im oddaję hołd w tej ciszy.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Powieść społeczno-obyczajowa

Tagi: książki w 2009