Na ostrzu książki

Balzakiana – Jacek Dehnel

21 marca 2019

Balzakiana – Jacek Dehnel
Seria Archipelagi
Wydawnictwo W.A.B , 2008 , 409 stron
Literatura polska

   Ogłoszono nominacje do nagrody NIKE 2009. Ze wszystkich podanych tytułów przeczytałam tylko Marsz Polonia Jerzego Pilcha. Zachciało mi się więcej spić tej śmietanki polskiej literatury, starannie wyselekcjonowanej przez jej znawców. Szybko podreptałam do mojej ulubionej biblioteki, która jest dla mnie jak Sezamie otwórz się! Wśród nieprzebranych bogactw, wyłuskałam z półek aż trzy nominowane tytuły. Zaczęłam od książki Balzakiana i tak jak szybko zaczęłam tak szybko zakończyłam, a właściwie zatrzasnęłam książkę. Mnie, maratończyka czytelniczego, wzięto podstępem, nie uprzedzono, w słowo minipowieść ubrano i jak konia trojańskiego pod oczy podsunięto. Bo ta książka, to zbiór krótkich form literackich, a dokładnie czterech opowiadań, które częściej niż zawsze omijam szerokim łukiem, mając na nie chroniczną alergię. Uuuuu tego się MNIE, czytelniczce nie robi. Dałam więc upust moim rozchwianym emocjom, żeby przestać się miotać jak tygrys po klatce, pisząc poniższy list otwarty do autora.

   Szanowny Panie Jacku,
   Pana „minipowieści”, jak zgrabnie Pan to ujął, to śliczne perełki tworzące piękny „mininaszyjnik”. Taki naszyjnik jednak łatwo zerwać, a perełki potrafią się rozsypać i niefortunnie wpaść w głębokie szczeliny ludzkiej niepamięci. Proszę nie ripostować, że ma Pan do tej formy prawo, nie neguję, jak najbardziej Pan ma, tylko PO CO?. Ja również mam prawo wymagać i oczekiwać, a nawet żądać opasłej powieści jak rubin wielkości jaja Faberge. I wiem po co, a nawet dlaczego! Na dodatek te… „balzakiana”, jak chowanie się w cieniu gwiazdy socjometrycznej. Czyżby brak wiary we własne zdolności i w możliwość pełnej autonomii? Nie chcę słyszeć, że to wariacje na temat twórczości Honoriusza Balzaka. Nie interesują mnie reprodukcje, covery czy podróbki oryginałów, za które w świecie biznesu płaci się dotkliwe kary. W sztuce natomiast wymyślono „wariacje na temat”. To dobre dla grafomanów, twórców wypalonych lub artystów-rzemieślników. Pan do nich nie należy, bo posiada Pan dar: cudowną umiejętność tworzenia charakterystycznych postaci zagubionych w gęstwinie zdarzeń i losów, malowania topografii ich duszy. Wiem o czym piszę, bo czytałam Pana „Lalę”, bo tegoroczna nominacja do nagrody NIKE, bo mnóstwo dobrych recenzji na temat Pana twórczości. Dlatego żądam, błagam i proszę o sagę rodzinną jak panorama z mnóstwem pięknych i brzydkich charakterów zaplątanych w wielokrotnie złożone wybory moralne. Ostatecznie może być kryminał z seryjnym mordercą, którego Pan w tak gładki sposób rozłoży na psychologiczne czynniki pierwsze. Stać Pana na to, bo nie stać na marnowanie i trwonienie talentu, na rozdrabnianie się, na stanie w cieniu innych. Proszę sięgać tam „gdzie wzrok nie sięga”, gdzie inni będą pisać „dehneliana”.

    Z poważaniem Pana Czytelniczka
    Clevera

   Ufffff. Może uratowałam młodego, zdolnego, z przyszłością pisarza przed zmarnowaniem. W końcu od tego ma się nas – czytelników. 🙂

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Powieść społeczno-obyczajowa

Tagi: książki w 2009