Na ostrzu książki

Wenecki szkicownik – Rhys Bowen

13 marca 2022

Wkurzasz mnie, ciociu Lettie – powiedziała Caroline na głos. – Jeśli chciałaś, żebym coś tu zrobiła, dlaczego po prostu nie napisałaś notatki?

   Takie wzburzone myśli wypowiadane w emocjach towarzyszyły Caroline podczas podróży do nieznanej jej Wenecji. Miała mgliste pojęcie o jej celu, niewiele mówiący szkicownik ciotki i dwa klucze znalezione w pudełku, które mogły pasować do każdych drzwi  w tym mieście. Nie dziwię się jej irytacji i zagubieniu w obcym miejscu. Siostrzenica zmarłej babki ciotecznej dostała misję prawie że niewykonalną – pojechać do Wenecji po ponad sześćdziesięciu latach od wydarzeń z jej lat młodości i rozwiązać zagadkę zawartości odziedziczonego pudełka po butach.

   Prawie!

   To słowo musiało wybrzmieć w opisie powodzenia podróży, ponieważ pozostawiało nadzieję na sukces podsycany ciekawością tajemnicy z przeszłości. Chociaż na początku Caroline nie odczuwała podekscytowania wyjazdu w nieznane, ponieważ podjęła się tego zadania właściwie z powodów osobistych, od których chciała trochę się zdystansować. Zająć umysł mniej obciążającym ją problemem. W Wenecji podjęła śledztwo, które z czasem pochłonęło ją, bo  miejsca, w które ją zaprowadziło, okazywały się sekretnymi, a przez to niezwykłymi. Bardzo pobudzającymi domysły i wyobraźnię. Ludzie, których poznawała – ciekawymi, a nawet coraz bardziej bliskimi jej sercu. Wreszcie przeszłości, która odsłoniła nieznaną, a przez to bardzo zdumiewającą i zaskakującą drugą twarz ciotecznej babki Juliette.

   Podążanie jej tropem fascynowało mnie ze strony na stronę.

   Autorka stworzyła bardzo skomplikowaną historię miłosną Angielki i Włocha, których jedno, przypadkowe i krótkie spotkanie wywołało burzę uczuć i lawinę kłopotów. Niepożądaną z wielu względów znajomość uwikłaną w surowe normy społeczne i kulturowe początku XX wieku oraz drugą wojnę światową, w której kraje obojga bohaterów stały po przeciwnych stronach frontu. Ich losy poznawałam dzięki pierwszoosobowej narracji Juliette z lat 1939-1945 naprzemiennie z relacją Caroline z 2001 roku. W miarę odkrywania nowych faktów obie opisywane rzeczywistości zazębiały się i uzupełniały powoli snutą, trudną historię z przeszłości, mającą niespodziewanie wpływ na osobistą sytuację wnuczki. Trochę rekompensującą przejmujący ból, cierpienie, łzy, tęsknotę i poczucie niesprawiedliwości wobec pary kochanków sprzed lat. Momentami bardzo rozdzierającą mi serce w poczuciu bezsilności wobec spraw, na które człowiek nie ma wpływu, a które decydują o wszystkim – życiu i przyszłości. Również następnych pokoleń. To historia pokazująca bezsilność i zagubienie jednostki w wirze wojny i szerzej – historii, ale i radzenia sobie z pojawiającymi się trudnościami, problemami i przeszkodami napotykanymi w sytuacjach skrajnych i traumatycznych. Radzenia sobie z nimi, jeśli nie dla siebie, to dla innych.

   To również powieść dostarczająca ogromu wrażeń estetycznych.

   Autorka umieściła akcję  w najbardziej (według niektórych) romantycznym mieście na ziemi – Wenecji. Wyposażyła bohaterkę w zdolności plastyczne. Nawiązała do środowiska mecenasów, wystawców i marszandów, sprawiając, że szeroko pojęta sztuka i przyjemność obcowania z nią wypełniały karty powieści, czyniąc z niej front walki dobra ze złem, brzydoty z pięknem, realizmu z romantyzmem, przeszłości z teraźniejszością, życia ze śmiercią i wreszcie miłości z nienawiścią. W efekcie pełnej skrajnych i ścierających się ze sobą emocji, dychotomii oraz postaw i zachowań miotanych nimi ludzi.

   Piękna i brutalna!

   Zdania pisane kursywą są cytatami pochodzącymi z książki.

Wenecki szkicownik – Rhys Bowen, przełożyła Danuta Górska, Wydawnictwo Akurat, 2022, 448 stron, literatura amerykańska.

Kilka słów o książce od autorki.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Powieść społeczno-obyczajowa, Romans