Na ostrzu książki

Nieskończone bicie serca – Alessio Puleo

13 maja 2021

Moje serce należy do ciebie. Na zawsze!

   Kiedy Aleks napisał te słowa w swoim dzienniku, nie przypuszczał, że są prorocze. Niedługo po tym wyznaniu jego dziewczyna Ylenie otrzymała je dosłownie w formie narządu do przeszczepu. Aleks uległ śmiertelnemu wypadkowi, a Ylenie od lat chorowała na serce. Jego tragiczny stan kwalifikował ją do operacji. Byli wtedy nastolatkami.

   Teraz Ylenie miała lat dwadzieścia.

   Nadal nie mogła zapomnieć o chłopcu, którego serce stale w niej biło. To ono cały czas w niej obecne nie pozwalało na zapomnienie o ludziach, wydarzeniach i jej nastoletniej miłości. Nie pozwalał na to również dziennik Aleksa. Czytając go, mogła nadal snuć opowieść o osobach, za którymi tęskniła i których brakowało jej tak, jak powietrza przed operacją. Postanowiła kontynuować wpisy w dzienniku. Ty razem to ona miała opisywać wydarzenia rozegrane po przeszczepie. Dlatego jej narracja przypominała raczej relację niż opowieść.

   A było o czym pisać!

   W jej życiu pojawiła się pełna radości, impulsywna, spontaniczna, zwariowana, nieobliczalna, z wszechogarniającym entuzjazmem i tak bardzo odmienna od Ylenii, Giorgia, której tak ukształtowany charakter na życie tu i teraz miał ogromny wpływ na rozwój akcji fabuły. Dziewczyna poprosiła o kontakt Ylenię, ponieważ dotarła do informacji, że jest biorcą rogówek Aleksa. Nie był to jedyny powód chęci wzajemnego się poznania. Obie miały identyczne wizje, przebłyski obrazów z życia ich wspólnego dawcy. Obie zauważyły, że po przeszczepie zaszły w ich upodobaniach i zachowaniach zmiany, które zupełnie nie pasowały do ich trybu życia sprzed operacji.  I u obu pojawiło się uczucie posiadania „czarnej skrzynki” pełnej obcej pamięci wykraczającej poza ich własną. Pod wpływem żywiołowej Giorginy postanowiły odszukać pozostałych biorców narządów pobranych od Aleksa. Początkowe poszukiwania przypominające zabawę powoli zamieniało się w poważne dochodzenie, a ich tandem zaczął powiększać się o kolejnych przyjaciół Ylenie. I nie chodziło już w nim tylko o odnalezienie biorców, ale o przerażającą tajemnicę ukrytą w oczach Giorgii, prowadzącą prosto do podziemia handlu ludzkimi narządami. To, co w mniemaniu paczki przyjaciół stanowiło pasjonującą przygodę sprawiającą, że czuli życie, w rzeczywistości stało się niebezpieczną i bezwzględną rozgrywką.

    Zrobiło się bardzo, bardzo poważnie!

    Autor, wykorzystując emocjonalną historię nastoletniej miłości, przynależną temu okresowi ciekawość oraz skłonność do lekkomyślnych i brawurowych zachowań, pojawiający się po przeszczepie głód życia i nie do końca zbadane zjawisko pamięci komórkowej, tak naprawdę odtworzył procedurę i mechanizmy nielegalnego handlu narządami ludzkimi we Włoszech z jego światowym zasięgiem. Pokazał również tragiczne skutki tego procederu zarówno dla ofiar nielegalnych operacji pobierania narządów, jak i biorców zakażanych chorobami zakaźnymi często przymusowej donacji narządu. Wyraźnie podkreślony w opowieści nieskrępowany styl życia młodych ludzi tylko temu sprzyjał. Towarzyszyło temu wprowadzenie różnorodnych postaw wszystkich bohaterów, których jednak autor nie oceniał, starając się ukazać ich złożoność, a tym samym podejmowanych decyzji. Nikt z nich nie był tylko złym lub dobrym człowiekiem. Zwłaszcza w kontekście wyboru między życiem a śmiercią. Chociaż samo zakończenie „trąciło” trochę hollywoodzkim zakończeniem i dydaktyzmem to jednak jest to książka dla młodzieży, więc musiało ono takie być.

   À propos młodzieży!

    Powieść doczekała się przekładów i wydań w piętnastu krajach ze względu na tematykę dawstwa narządów. Ja jednak chcę zwrócić uwagę na równoległy wątek do niego i równie ważne zagadnienie świetnie ukazane przez autora.

   Okres adolescencji.

   Wrażliwy czas dojrzewania ludzi na progu dorosłości, którzy są zdolni do szalonych i lekkomyślnych według dorosłych zachowań. Autor precyzyjnie pokazał, dlaczego tak się dzieje i jaka burza emocji temu towarzyszy. Wskazał również tego przyczyny, z których najważniejszymi uczynił odkrywanie „masek” zakładanych przez innych ludzi oraz potrzebę poszukiwania własnej tożsamości. Także samookreślenia się płciowego poprzez eksperymenty seksualne. W tym osób  heteroseksualnych w kontaktach z osobami biseksualnymi. To temat rzadko podejmowany w powieściach dla młodzieży, a jak najbardziej istniejący. 

   I najważniejsze!

   O błędy popełniane przez młodych ludzi autor absolutnie nie obwinia rodziców w tej powieści. Położył wyraźny nacisk na naturalną przynależność prawa do ich popełniania do okresu dojrzewania. Pod koniec tej powieści pada najważniejsze dla mnie zdanie, które podsumowuje zagubienie dorosłych w wychowaniu, a zarazem wskazówkę dla nich – Wychowanie dzieci to najtrudniejsza praca na świecie, cokolwiek zrobimy, i tak będziemy popełniać błędy. Nie istnieją żadne zasady, instrukcje obsługi – może jedyną prawdziwą zasadą jest miłość. Miłość wyrażoną w czułym trwaniu uważną obecnością przy nich w okresie dojrzewania.

   I nie tylko!

   Zdania pisane kursywą są cytatami pochodzącymi z książki.

Nieskończone bicie serca – Alessio Puleo, przełożyła Ewa Ziembińska, Wydawnictwo Muza, 2021, 288 stron, literatura włoska.

Autor o swojej książce.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Dla młodzieży