Na ostrzu książki

Dom na Skraju Nocy – Catherine Banner

21 marca 2019

Dom na Skraju Nocy – Catherine Banner
Przełożyła Hanna Pasierska
Wydawnictwo Prószyński i S-ka , 2016 , 534 strony
Literatura angielska

Castellamare.
Tajemnicza wyspa majacząca na horyzoncie, do której płynęła jedna łódź rybacka o złowróżbnej nazwie „Boże, Zmiłuj się”. Schowana we mgle i zapomniana przez ludzi z lądu do tego stopnia, że próżno jej było szukać nawet na mapach wojskowych. Okryta klątwą łez z jaskiniami pełnymi ludzkich kości nie przyciągała ludzi do siebie. Skalny okruch na rozległym czarnym morzu, z którego widać było z jednej strony światła Włoch i Sycylii, a z drugiej atramentowy, niezgłębiony mrok morza. Zdawać by się mogło, że wyspa nie powinna być zamieszkana.
A była!
Wręcz tętniło na niej życie, którego centrum stanowiło niewielkie miasteczko, a w nim Casa al Bordo della Notte czyli Dom na Skraju Nocy. Niewielki, kwadratowy budynek o barwie spłowiałego bursztynu opleciony bugenwillą, położony na uboczu pomiędzy światłami piazzy a mrokiem urwiska i morza. Miejsce pobłogosławione przez Świętą Agatę albo przeklęte przez złego. Mieszkańcy wierzyli w to drugie, a mimo to bar istniał, funkcjonował i stanowił centrum życia mieszkańców wyspy. Trwał przez stulecia. Zmieniali się tylko jego właściciele, domownicy i klienci.
To o nich jest ta opowieść.
O rodzinie Esposito, której protoplastą został w 1914 roku Amedeo – znajda, założyciel, osuszacz bagien, uzdrowiciel, zaprzysięgły obrońca tego miejsca. Przybysz z zewnątrz o duszy, którą tak, jak dom, można było podzielić na jasną i mroczną. O członkach jego rodziny, którzy byli i dobrego serca, i złych uczynków. O pokoleniach dzielących się na zrozumiałe w swoim postępowaniu i w nim niezgłębione. O czasach niepowodzeń, wojen, zmian politycznych i legend o dziewczynie, która zmieniła się w drzewo, o olbrzymach porąbanych na części, o diable imieniem Srebrny Nos, o czarowniku zwanym Ciało Bez Duszy, o braciach, którzy uzdrowili nawzajem swoje odcięte głowy magiczną maścią, o chłopcu, którego głowa obróciła się tyłem naprzód oraz o czasach sukcesów, radości, prosperity i zwykłych, rzeczywistych historii o romansie Amedeo z żoną hrabiego, o oszalałym wujku Flavio biegającym nago po plaży, o skandalu z udziałem dwóch kobiet, o mężczyźnie wyrzuconym przez morze na plażę, o bliźniakach urodzonych z różnych matek, o duchu Pierina i wielu, wielu innych, których nie sposób tutaj wszystkich przytoczyć, a przy których płowiała klątwa łez, a górę brały prawa biznesu i ekonomii.
O dziejach wielopokoleniowej rodziny.
Ostatecznie o życiu, którego metaforą jest Dom na Skraju Nocy. Teren walki pomiędzy jego jasną a mroczną stroną. Miejsce na ziemi, w którym można pozostać człowiekiem szlachetnym i ułomnym jednocześnie. Głębokim jak ciemne morze z opiekuńczym światłem najbliższych, którzy znają twoje dusze i serce lepiej niż ty sam. Okruch skały tętniący życiem i falujący opowieściami na bezludnym morzu. Jeden z wielu miliardów na oceanie świata.
Właśnie historię jednego z nich poznałam dzięki niezwykłej umiejętności opowieści autorki balansującej na skraju magii i realizmu, dobra i zła, światła i mroku, wytłumaczalności i niewyjaśnialności, tajemnicy i wiedzy.
Życia i śmierci.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Powieść społeczno-obyczajowa

Tagi: książki w 2016