Na ostrzu książki

Druga pora życia – Anna Strzelec

21 marca 2019

Druga pora życia: czyli jak zabija się miłość – Anna Strzelec
Wydawnictwo Radwan , 2010 , 167 stron
Seria Z Biblioteki Literatury Polskiej
Literatura polska

Losy Hanny, polskiej emigrantki w Niemczech, poznałam w pierwszej części wspomnień Tylko nie życz mi spełnienia marzeń. Bohaterka pozostawiła mnie w zawieszeniu i niepewności czy nowy związek, który po rozpadzie pierwszego małżeństwa okaże się tym ostatnim, da jej to czego pragnie, do czego stworzona jest jej poetycka dusza: stabilnego szczęścia przy boku kochanego i kochającego mężczyzny. Zamykając tę część miałam nadzieję, łudziłam się tak jak i ona, że zapowiedź skradającego się kryzysu, którego byłam świadkiem rozpłynie się, okaże się myląca, fałszywa, rozwiana wspólnie z Horstem. Niestety podtytuł drugiej części odebrał mi te złudzenia, wyraźnie sugerując dalsze losy związku Hanny: czyli jak zabija się miłość.
I Hanna opowiedziała mi jak. Różnica polegała tylko na tym, że ja niezaangażowana emocjonalnie, stojąca z boku szybciej traciłam, w miarę czytania. poczucie sensu dalszego istnienia tego związku, widząc odejście mentalne, uczuciowe od Hanny do innej kobiety, czekając tylko na odejście fizyczne, a Hanna, ufająca kilkunastu latom wspólnego życia, obietnicom wiecznej miłości, niedowierzająca, że można złamać przysięgę, dane słowo bycia razem do końca, próbowała walczyć o związek, starała się na powrót przyklejać odpadające kawałki, zbierać sypiące się okruchy, szukać pomocy u innych, w tym porady u profesjonalistów. Wierzyła w cud i prosiła o niego w wierszu jeszcze pisanym dla Horsta z nadzieją, że on zrozumie, że się odmieni, że się opamięta:

Patrzyłam na tę beznadziejną walkę, szarpaninę z własnymi, krwawiącymi uczuciami, rozedrganymi myślami, podejrzeniami, z mylnymi gestami dającymi nadzieję na więcej, na lepiej, na przyszłość, ze smutkiem i żalem. Nie było we mnie złości czy irytacji na to irracjonalne dla mnie postępowanie. Rozumiałam ją tak, jak bratnia dusza raz dotknięta klątwą bezgranicznej miłości. Czekałam tylko cierpliwie na moment kiedy również i ona zrozumie, przyjmie bolesną prawdę, że uczucia nie mając oczu są ślepe i nie posiadając rozumu nie posługują się logiką. Potrzebują za to czasu na wypalenie się z braku źródła energii, na zmianę kierunku pragnień, na osłabnięcie w martwym trwaniu.
I mimo, że książka opowiada o rozpadzie, zniszczeniu, rozkładzie nie ma w niej brzydoty dnia codziennego, odpychających konfliktów, masochistycznego brodzenia w brudach pożycia. Hanka ma duszę poetki, poprzez którą nawet w chwilach bólu i rozpaczy potrafi dojrzeć piękno. Ubiera nieprzychylność losu w miękkie słowa, za którymi stoją twarde argumenty i fakty. Wspomina, przypomina, kreśli wspólne, szczęśliwe, przyjemne chwile, wyjazdy, momenty, zajęcia, drobne rytuały w tak ciepły, sugestywny, poetycki sposób, że kontrast powrotu do bolesnej rzeczywistości, do milczącego, nieprzychylnego, coraz bardziej obcego mężczyzny, rozdzierał mi serce. Nie potrzebowałam zarzutów, brutalnych scen, agresywnych słów, by widzieć bezmiar jej tragedii i ból umierającego związku wraz z rozwiewającymi się jak dym planami i marzeniami.
Kiedyś wspólnymi.
Kiedyś…
Ileż prawdy, w kontekście tej książki, zawartej jest w zdaniu umieszczonym na tylnej okładce: Czasami, grzechy przeciwko nadziei mogą być cięższe niż te, przeciwko miłości…

Anna Strzelec to przede wszystkim poetka, co widać również w prozie, a której wiersze można czytać nie tylko w jej zbiorkach wierszy, ale również w blogu autorskim, a od niedawna jej felietony w portalu Czytadełko.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Wspomnienia powieść autobiograficzna

Tagi: książki w 2010