Na ostrzu książki

Ukochany Wróg – Kristen Callihan

13 marca 2021

Ależ iskrzyło i bolało!

   Iskrzyło, bo główni bohaterowie tej historii, Delilah i Macon, znali się od dzieciństwa, nienawidząc się od pierwszego spotkania. Od pierwszej wymiany zdań, kiedy ona miała lat jedenaście, a on był bardzo atrakcyjnym, trochę starszym od niej chłopakiem. Od tego momentu robili wszystko, aby nawzajem sobie dopiec, ośmieszyć się, poniżyć i okazać sobie pogardę. Macon, jako chłopak jej siostry Sam, miał łatwiej. W parze z nią tworzyli zabójczy tandem uszczypliwości tnących jak skalpele, by Delilah czuła się przy nich najgorsza, najmniej atrakcyjna, najgłupsza i nikomu niepotrzebna. Byli zabójczym ideałem wyglądu, który uczynił z jej życia piekło. Dlatego Delilah i Macon byli jak iskra i proch grożące w każdej chwili wybuchem zajadłej nienawiści i parzącej lawy wulkanu emocji. Rozstali się po katastrofalnym balu maturalnym, kiedy Macon zerwał kontakt z obiema siostrami. Dalilah poczuła ulgę, ale też długo odbudowywała poczucie własnej wartości. I może z czasem zapomniałaby o koszmarze z przeszłości, gdyby nie Sam, która po dziesięciu latach milczenia zatrudniła się u Macona, teraz wziętego aktora, jako asystentka i… nie okradła go, znikając. Delilah, chcąc zapobiec zgłoszeniu kradzieży na policję, by chronić matkę, zaproponowała odpracowanie długu siostry, proponując układ. Miała zastąpić Sam na stanowisku asystentki i dodatkowo gotować mu posiłki, ponieważ z zawodu była restauratorką.

   Jak łatwo się domyślić, iskrzyło między nimi przy każdym spotkaniu.

   Dialogi z ciętymi ripostami podnosiły adrenalinę i wywoływały uśmiech satysfakcji z kolejnego dobrego dnia, bo udało się znowu zostawić za sobą pole bitwy pełne krwi. Nie tylko dlatego, że dwoje wrogów skakało sobie do oczu, ale również dlatego, że oboje zaczęli się powoli zbliżać do cienkiej granicy oddzielającej nienawiść od pożądania. Zauważyli, i to ich przerażało najbardziej, że od miłości dzielił ich tylko jeden chybiony krok, jeden nieprzemyślany gest lub jedno spontanicznie wypowiedziane słowo pozytywne w chwili słabości, których zaczęło przybywać w geometrycznym tempie. Ich układ zaczął komplikować im uczucia, wprawiając w nieznane im do tej pory stany niepewności, ciepłych myśli o swoim wrogu i przyjemności płynącej z wzajemnego obcowania ze sobą.

   Nadal byli jak iskra i proch, ale tym razem grożące wybuchem miłości.

   Odgradzała ich tylko ściana bólu, która napływała wraz z pełnymi cierpienia wspomnieniami obojga, w których słowa wtedy boleśnie raniły. Autorka w mistrzowski sposób zilustrowała mądre słowa Zbigniewa Herberta – „Mówienie bez myślenia to jak strzelanie bez celowania”. Ich słowa były właśnie takimi pociskami niesionymi przez negatywne emocje. Musieli się nauczyć, że słowa posiadają również moc leczenia i budowania więzi. Problem polegał na tym, że najpierw musieli sobie zaufać. I to ten proces budowania wzajemnego zaufania, bardzo trudny i wymagający dojrzałości, autorka ukazała perfekcyjnie, wykorzystując do tego… jedzenie. Tak, tak! Okazuje się, że nie tylko muzyka łączy tak, jak w „muzycznym” cyklu VIP (Niegrzeczny idol, Niegrzeczny manager, Niegrzeczny rockman), ale również kuchnia, gotowanie, posiłki i karmienie. Ta walka o siebie i o miłość bolała najbardziej, chociaż przeszłość bardzo wzruszała, bo okazało się, że tak naprawdę za nienawiścią ukrytych było, jak za tarczą, troje dzieciaków, którym dorośli narzucili konieczność grania aroganckich ról pozerów i lanserów w grze życia. Pokazała także, że jednak warto też walczyć, bo, jak powiedział Macon – jeśli coś warto mieć, warto też o to walczyć.

   Nawet jeśli to zajmie szmat czasu i tonę cierpienia.

   Zdania pisane kursywą są cytatami pochodzącymi z książki.

Ukochany Wróg – Kristen Callihan, przełożyła Ewa Skórka, Wydawnictwo Muza, 2021, 448 stron, literatura amerykańska.

Autorka: Maria Akida

Kategorie: Romans